Rotterdam wat is je adem of valt het samen met de mijne
Rotterdam ik wil weten, welke vragen wij nog meer
Rotterdam ik spoelde aan
Werd een vondeling, jou in de schoot geworpen
Rotterdam ik zoek je hart, nog steeds
En ik hoor hoe het dreunt uit de voegen van je willekeur, maar het kent geen plek
Geef het een plek, een hier, een thuis in de weerbarsten van je kinderen
Rotterdam, ik zoek je stemmen
Vind ze soms in de dochters van je wateren
En je was me even kwijt
In de leegtes van gisteren en de stiltes van morgen
Rotterdam, ik ken de ritmes van je stemmen
Ze begrenzen hetgeen waar je de woorden niet voor wist
Rotterdam, ze zullen je altijd kind noemen
Nog met jouw baarmoeder om hen heen
Schrijf de namen in je huid
Maar leer ze uit je hoofd
Rotterdam je herdenkt in alles dat je achterliet
Een oud weten dat we delen als publiek geheim
Rotterdam ik zag je dansen onder het brons dat een nieuw hemel draagt
En ik ken de weg naar jou terug
Rotterdam, ik kom altijd terug
Was een kwart jaar uit je trend gekanteld maar we zijn met zoveel tegelijk, Rotterdam
En wat samen zijn wij of zijn wij afgewend van elkaars gezichten af te lezen
Blind voor het veelvoud dat je draagt
Tegen je borst aangedrukt, alsof je wilt zeggen dat we veilig
Rotterdam wat ben je?
Ook ik zag je dansen in een licht dat we blauw noem(d)en
Rotterdam, ik weet dat je meer adsorbeert dan je dragen kan
Een opgelegd zwijgen verzwaard iedere zucht
Rotterdam, waarom resoneren wij in verschillende frequenties,
terwijl wij geen harten
Het verwachten is het barsten van de huid
Geef hen de stilte waar ze om vroegen
Rotterdam, neem zelf ook wat
Rotterdam, wanneer draag ook ik de schuld voor je vertoon?
Je roepen is een razende uithaal
Een vlaag langs metalen façades om ons omver te werpen
Rotterdam, mag er in jou, wat wij kwijt in je lagen, het patina
Rotterdam je bent weelde, of waanzin,
Een echo in het maken als het offer van je buigen, je overschreeuwt
En ik weet niet wat you make happen, maar er gebeurt zoveel op Zuid, in Spangen,
In al je uitstrekken maar ik ken je oost nog niet genoeg
Het spijt me, Rotterdam
Je nacht en leven erodeert en ik kan er enkel over schrijven
Rotterdam, wat is je taal, als niet een waterig soort uitademen
Je talen, vertaald, verhalen van wie jij naar je toe wist te trekken
Van wie er afsteekt tegen een lege hemel
En iedereen mag hier
In alle vormen bestaan wij langs jouw chaos
Rotterdam, je klinkt hol
De geluiden die we maakten zullen voor altijd
Begrijpen is een verwaarloosbaar begrip in jouw zijn
Groeien kan ook in zichzelf
Rotterdam, vraag om lucht bij ademnood
Vergeef de littekens die jouw veranderden
Ik hoorde het weerklinken in een kakofonisch verleden,
Of een nieuwe stilte maar altijd aanwezig op een meanderende binnenweg
Ik zag het zich nestelen in een onwennig heden,
Onder de schaduw van een leeg bestaan
Ik weet niet of ik je beter ken of meer van je houdt, Rotterdam
Maar ik ben je meer geworden
Door jou uitgerekt
En als ongeboren in jou gevouwen
We bouwen aan elkaar
Vinden alternatieve reflecties in de scherven van onszelf
Alsof wij, altijd een soort vooruit
Alsof wij altijd, Rotterdam
En je bent een botte elegantie,
Een pokdalig canvas, voor een weerbarstig hart
Rotterdam yu wan bigi spikri en wij zijn je weerkaatsen
Wij zijn je weergeven
Je reikt ons een hand vol gesloten ogen
Beëindigt jouw eenzame dialoog
Geeft de regen zijn tranen
In het deinzen zijn wij, Rotterdam,
Altijd andere golven geweest
Rotterdam, meneer Deelder is dood en hij liet een mensvormig leeg in je achter
Rotterdam je raakt je bodem kwijt wanneer je te veel opwaarts
Te veel littekens die je blijven definiëren
Rotterdam waarom zijn je harde kinderen, een instinctieve neiging
Een openbarende ethiek van een onvoorspelbaar razen
Rotterdam gun ons alle gebrek aan de ruimte van je uitverkoop
Rotterdam waak voor de exodus
Je voegen vol van residu, de details die je duiden
Rotterdam je verzwelgt, slokt op wat je binnenvalt
Rotterdam, het is jij afstand ik
En soms is dat wat wij nodig
De lijnen in jouw huid spoelen niet weg
Het licht is niet alleen van hen en het donker niet enkel van jou
Rotterdam, de leegte van jouw adem
Doet me denken aan
De duizeling doet ons tuimelen in Rotterdam
Ik zoek advies voor bij het vallen
Ben met jouw materie vervlochten
En ik raak niet los
Zoals ook jij niet van je helden van nooit geweest
Het gewicht van de weerstand geeft je aangezichten nieuwe namen
Rotterdam het zijn er zoveel
En ik hoor je wensen
Hoe wij belichamen jouw aarde
Als een soort van ver-laten maar dan dichtbij
Geef het onbekende stemmen
Verleng je hartstocht in de lucht
Rotterdam, een subjectieve werkelijkheid zal de stralen dragen
Jou verlichten
Een draaiing in onze schijnlichamen
Stelt een omhelzing voor
Zoals wij elkaar moeten leren dragen, een nieuwe generatie
Waar er voor iedereen een nest als origami gevouwen van Artikel 1
Rotterdam je vloeit vol
Of is er sprake van een lek
Het overviel allen die probeerden te zwemmen op het droge
Rotterdam ik ben het kwijt soms
Ik wil langer naar je luisteren dan de tijd die mij gegund
Je bent iets onweerstaanbaars
Een naam die in mijn basis krast om altijd te zeggen
Dat ik hier was, slechts eventjes in jouw zevenhonderdvijftig jaren
Op dat kleine stukje gemaakte aarde
Rotterdam je fluistert in mijn oor
Vertel ons niet enkel de/jouw waarheid
Kleine geheimen, moet je kwijt
Een zee van zwijgzaamheden
Een kabbelend verlangen naar
En ik spoel aan in je confrontaties
Hoe onze navelstreng onlosmakelijk verbonden
En je hebt me nooit gebaard
Rotterdam, je vleugels zijn bedoeld om te vliegen
Rotterdam verlaat ons niet
Het hopen is nog niet verleerd
Rotterdam we blijven bij je
Rotterdam je lijkt zo kalm
Rotterdam, we wisten dat je kon zwijgen,
Maar in ons altijd luidop
Dean Bowen & Vienne haagoort
